Ο τηλεοπτικός Σέρλοκ Χολμς, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, γνωστός για τις παρεμβάσεις του γύρω από τα δικαιώματα του ανθρώπου και με ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα των παιδιών, ζητά μέσα από το γράμμα του στον Άγιο Βασίλη, βοήθεια για τα παιδιά που έχουν ανάγκη. Τα παιδιά που ζουν τον πόλεμο, τη φτώχεια, τα παιδιά που ταλαιπωρούνται από ασθένειες.

Ο Κάμπερμπατς, είναι ένας από τους πολλούς διάσημους που έγραψαν επιστολή στον Αγιο Βασίλη, για το Letter Live, μία εκδήλωση που γίνεται κάθε χρόνο στο Λονδίνο, στην οποία γνωστές προσωπικότητες διαβάζουν τις επιστολές τους μπροστά σε κοινό, με σκοπό βέβαια την παγκόσμια ευαισθητοποιήση

Διαβάστε το συγκλονιστικό του κείμενο στο οποίο βέβαια, δεν θα μπορούσε να λείπει και η αίσθηση του χιούμορ που τον χαρακτηρίζει.

«Οι φίλοι μου μου ζήτησαν να σου γράψω… Πρέπει να ομολογήσω ότι είναι δύσκολο να ξέρω τι να πω. Κυρίως επειδή, όπως οι περισσότεροι ενήλικες, αισθάνομαι ότι είναι παράλογο να σου ζητάω κάτι γιατί ο χρόνος μας μαζί σου έχει σίγουρα τελειώσει. Τώρα, αγοράζουμε οι ίδιοι τα δώρα μας, ελέγχουμε τη μοίρα μας, αναλαμβάνουμε την ευθύνη των δικών μας πράξεων και ζούμε στον κόσμο που έχουμε δημιουργήσει εμείς… Οπότε δεν είναι για εμάς το να γυρίζουμε και να ζητάμε τη βοήθειά σου για το περιβάλλον, την μεταναστευτική κρίση, το εθνικό σύστημα υγείας, την εκπαίδευση, τις τράπεζες τροφίμων, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το φονταμενταλισμό και τους πολέμους. Αν και ο Θεός ξέρει ότι χρειαζόμαστε όλη τη βοήθεια που μπορούμε να έχουμε για όλα αυτά τα δημιουργημένα από τον άνθρωπο προβλήματα και άλλα.

Και δεν είναι ότι δεν είσαι συμπονετικός και γεμάτος χαρά. Είσαι υπέροχος. Παρότι σου αλλάζουν χρώματα για επιχειρήσεις και σε υποβαθμίζουν για να εκπροσωπείς τον υλισμό που έχει τρελαθεί. Παρότι προέρχεσαι πιθανότατα από κάποιο εποχικό παγανιστικό τελετουργικό μίλια μακριά από τα αιτήματα για hoverboards… Οι μικρομέγαλοι που κυνικά το επισημαίνουν, αφότου έχουν πιστέψει σε εσένα, σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο όλων. Γιατί δεν είσαι για εκείνους. Είσαι για τα παιδιά. Τα παιδιά που χρειάζονται κάποια μαγεία σε έναν κόσμο στον οποίο τα όρια ανάμεσα στην αθωότητα και την ευθύνη, την παιχνιδιάρικη φαντασία και τα κρύα εμπόδια των ενηλίκων, διαρκών συρρικνώνονται.

Για αυτό θα ήθελα να σου ζητήσω τη βοήθεια. Λίγο περισσότερο χρόνο για τα παιδιά, να είναι παιδιά. Επέκτεινε τη στιγμή της μαγείας και του παιχνιδιού. Απόσπασέ τα από την πραγματικότητα ενός κόσμου που έχει τρελαθεί ώστε να μπορούν να γελούν με την ανάσα τους, παρά κλαίνε με τα δάκρυά τους. Ιδιαίτερα για αυτά που νοιάζονται για τα μέλη της οικογένειας ή υποφέρουν από μία ασθένεια, πείνα ή φτώχεια. Ιδιαίτερα για εκείνα που κρύβονται σε κτίρια καθώς οι βόμβες πέφτουν βροχή, ή κρέμονται τρέμοντας από το φόβο ή το κρύο σε μία βάρκα για να ξεφύγουν από ένα περιβάλλον καταστροφής ή πολέμου. Σε παρακαλώ, βοήθησε να φωτίσουν οι κόσμοι τους με μία στιγμή χαράς και ελπίδας.

Οταν το σκέφτομαι, είχες μία δύσκολη χρονιά φέτος… και όταν πραγματικά το σκέφτομαι, δεν είμαι σίγουρος ότι το να σου ζητήσω ένα φωτόσπαθο και να το πάρω (όχι ότι το πήρα, παρεμπιπτόντως) είναι ίδιο με το να ελέγχεις το συνεχές του χρόνου και να κάνεις το καλό της παιδικής ηλικίας να κρατήσει λίγο περισσότερο.

Αλλά εσύ πράγματι εμπνέεις δέος και κατάπληξη σε εκείνους που σου γράφουν γράμματα και πηγαίνουν για ύπνο ελπίζοντας ότι μπορεί να πάρουν ένα νέο αντικείμενο την αυγή. Εμπνέεις την καλή συμπεριφορά και τουλάχιστον στις αναμνήσεις, κάποιες απελπισμένες προσπάθειες της τελευταίας στιγμής να εξαργυρωθεί η κακή συμπεριφορά, ώστε να μην παραβλεφθεί κάποιος. Σκέψου και εκείνα τα εκατομμύρια που θέλουν να σου γράψουν, αλλά δεν μπορούν εξαιτίας του αναλφαβητισμού. Ακου τις λέξεις τους και βοήθησε να τους δοθεί η ευκαιρία και ο χρόνος να μάθουν πώς να γράφουν και να διαβάζουν, ώστε να βελτιώσουν τις ζωές τους και να ξεφύγουν από το εξαθλιωμένο ξεκίνημά τους.

Σε λυπάμαι λίγο. Και υποθέτω ότι έκανα ακριβώς αυτό που είπα ότι δεν θα έκανα… Σου ζήτησα βοήθεια με τα προβλήματα των ενηλίκων και να λύσεις κάποιες από τις μεγαλύτερες ανησυχίες που έχουμε για τα παιδιά μας. Υπόσχομαι να αφήσω επιπλέον πίτες για εσένα!

Με αγάπη, Μπένεντικτ

ΥΓ. Σε παρακαλώ, θα μπορούσα να έχω εκείνο το φωτόσπαθο τώρα;»