Επιμέλεια: Ελένη Μάνου
Η Κόρι Σάλτσερ ονομάζει το σπίτι που μοιράζεται με το σύζυγο της Μάρκ, «το σπίτι της ελπίδας». Το 2002, η μητέρα οκτώ βιολογικών παιδιών, άρχισε να υιοθετεί μωρά με περιορισμένο προσδόκιμο ζωής που πάσχουν από ανίατες ασθένειες. Η ίδια, μιλώντας σε δημοσιογράφους, αποκάλυψε τους λόγους που την οδήγησαν στην απόφαση αυτή.
«Όταν η μικρή αδελφή μου, Έιμι, ήταν βρέφος, διαγνώστηκε με μηνιγγίτιδα. Μετά από έναν υψηλό πυρετό, η μόλυνση κατέστρεψε ένα τμήμα λειτουργίας του εγκεφάλου της αφήνοντας της μεγάλη νοητική και σωματική αναπηρία. Τότε πήγε να ζήσει σ” ένα ίδρυμα για παιδιά με σοβαρές αναπηρίες, όπως εκείνη. Στην ηλικία των 11 ετών, βγήκε από μία ξεκλείδωτη πόρτα του ιδρύματος και πνίγηκε σε μία λιμνούλα σ” ένα κοντινό γήπεδο γκολφ. Πιθανόν ήταν μόνη της και προσπαθούσε να καταλάβει γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει και δεν υπήρχε κανείς εκεί να τη βοηθήσει».
«Σε όλη μου τη ζωή», συνεχίζει η Κόρι, «πάλευα με το ερώτημα: Που ήταν ο Θεός όταν η αδελφή μου τον είχε τόσο μεγάλη ανάγκη;»
«Όταν μεγάλωσα αποφάσισα ότι αντί να ρωτάω το Θεό γιατί έχουν έρθει έτσι τα πράγματα θα έπρεπε να δεχθώ τις καταστάσεις και να κάνω ότι μπορώ για να τις βελτιώσω.
Κατά τα χρόνια που εργάστηκα ως νοσοκόμα, ήρθα σε επαφή με κάθε είδους ασθενή. Περισσότερο απ΄όλους μου άρεσε να δουλεύω με μητέρες και νεογνά που αντιμετώπιζαν ασθένειες. ‘Οταν άρχισα να εργάζομαι περισσότερο στον τομέα της μητρότητας, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν αρκετές γυναίκες που έρχονταν να γεννήσουν και τελικά έφευγαν με άδεια χέρια και ψυχή, καθώς τα μωρά τους πέθαιναν πριν γεννηθούν ή λίγο μετά τη γέννηση τους.
Τότε κατάλαβα πόσο θα ήθελα να βοηθήσω αυτές τις οικογένειες. Αν και οι περισσότερες νοσοκόμες μαιευτικής κλινικής προτιμούν να μην ασχολούνται με περιπτώσεις ετοιμοθάνατων βρεφών, εγώ συνειδητοποίησα την ανάγκη των γυναικών αυτών να γίνει η τραυματική τους εμπειρία όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνη, όχι με το να φτιάξω αυτό που είναι ήδη κατεστραμμένο, αλλά με το να τους συμπεριφερθώ με φροντίδα και συμπόνια αντί να βιαστώ να φύγω από το δωμάτιο επειδή η θλίψη τους μ” έκανε να νιώθω άβολα.
Αργότερα ξεκίνημα τον οργανισμό Hope After Loss, που είχε σκοπό να προσφέρει ελπίδα στις οικογένειες των οποίων τα μωρά είχαν πεθάνει.
Πριν από περίπου πέντε χρόνια, η υγεία μου κλονίστηκε και έδωσα μάχη με αρκετά αυτοάνοσα νοσήματα, για τα οποία χρειάστηκε να υποβληθώ σε αρκετές επεμβάσεις. Υπέφερα, ήμουν στο κρεβάτι αδυνατώντας να εργαστώ και άρχισα πάλι να ρωτάω το Θεό πως θα αντιμετωπίσω την κατάσταση.
Τότε, τον Αύγουστο του 2012, λάβαμε ένα τηλεφώνημα και ερωτηθήκαμε αν μπορούσαμε να αναλάβουμε τη φροντίδα ενός μωρού κοριτσιού δύο μόλις εβδομάδων, ανώνυμου και χωρίς κανένα στο κόσμο.
Η πρόγνωση για την υγεία του ήταν απογοητευτική, καθώς γεννήθηκε χωρίς το αριστερό ή το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου και σύμφωνα με τους γιατρούς δεν υπάρχε γι’ αυτήν καμία ελπίδα.
Το βρέφος ήταν φυτό, χωρίς όραση ή ακοή και ανταποκρίνονταν μόνο σε επώδυνα ερεθίσματα. Αποφασίσαμε να φέρουμε την Έμαλιν στο σπίτι και να της χαρίσουμε ένα όνομα και μία οικογένεια.
Θα πέθαινε στο νοσοκομείο, τυλιγμένη σε μία κουβέρτα με την αντλία τροφοδοσίας να τη συντηρεί στη ζωή για λίγα 24ωρα. Εμείς τη φέραμε στο σπίτι μας για να τις προσφέρουμε κάτι καλύτερο στη σύντομη ζωή της.
Η Εμαλίν έζησε μέσα σε πάνω από 50 ημέρες περισσότερα από όσα ζουν άλλοι σε μία ζωή. Ήταν το μικρότερο παιδί από τα εννέα της οικογένειας και την πέρναμε παντού μαζί μας.
Όταν κατάλαβα ότι έχανε τις δυνάμεις τη και το τέλος ήταν κοντά, όλη η οικογένεια την αγκάλιασε και τη φίλησε, ο σύζυγος μου την κράτησε κοντά του και της τραγούδησε, ενώ η μία κόρη μου και εγώ μείναμε ξύπνιες στο πλευρό της μέχρι την τελευταία στιγμή.
Δεν υπέφερε, δεν πόνεσε και δεν ήταν μόνη. Στην αρχή ήταν πολύ επώδυνο για εμάς, ωστόσο, σταδιακά είδαμε ότι ήταν μία ευκαιρία να την έχουμε στη ζωή μας. Αφού θρηνήσαμε το χαμό της αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο να πάρουμε κι άλλο μωρό.
Τον Οκτώβριο του 2014, ανοίξαμε την αγκαλιά μας στο 4 μηνών Τσάρλι. Σύμφωνα με τους γιατρούς είχε περιορισμένα περιθώρια ζωής, καθώς τα παιδιά με τη συγκεκριμένη πάθηση εγκεφάλου ζουν μέχρι τα δύο τους χρόνια περίπου.
Ο Τσάρλι ζει πλέον με μηχανική υποστήριξη και τον έχουμε επαναφέρει στη ζωή τουλάχιστον δέκα φορές τον τελευταίο χρόνο. Δεν μπορούμε πια να τον φροντίσουμε όπως στην αρχή και έχουμε αποφασίσει την επόμενη φορά που θα φτάσει κοντά στο τέλος να τον αφήσουμε να ηρεμήσει. Δεν αντέχω άλλο να τον βλέπω να υποφέρει για να ανασάνει μέσα από ένα μικρό καλαμάκι.
Όπως και στην περίπτωση της Εμαλίν, κάναμε το καλύτερο δυνατόν για το μικρό, του προσφέραμε την αγάπη μας και τον πέρναμε παντού μαζί μας.
Για χρόνια ήθελα να φροντίζω μωρά που υπέφεραν από ανίατες ασθένειες, με περιορισμένο χρόνο ζωής. Θεωρώ ότι είναι δώρο να αποτελώ μέρος της ζωής τους, να απαλύνω τον πόνο τους, να τα φροντίζω και να τα αγαπώ παρά το γεγονός ότι δεν είναι ικανά να δείξουν τα δικά τους συνιασθήματα, ούτα καν να μας χαμογελάσουν.
Σίγουρα είναι επώδυνος ο αποχωρισμός αλλά οι καρδιές μας γίνονται ακόμη πιο δυνατές και όμορφες έχοντας ζήσει αυτή την εμπειρία.»
