Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
Γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν με το πρότυπο των αυστηρών και μετρημένων γονέων, που δεν εκφράζονταν συναισθηματικά μπροστά στα παιδιά τους. Ακόμα και οι εκδηλώσεις χαράς ήταν πολύ φειδωλές και μετρημένες. Υπήρχε έντονα η πεποίθηση του να «μην πάρουν τα μυαλά του παιδιού μας αέρα…» και γενικά οι γονείς έπρεπε να προσέχουν ως προς το πώς τους βλέπουν τα παιδιά τους.
Τα παραπάνω, είχαν ως αποτέλεσμα, τα παιδιά να μην ξέρουν πότε οι γονείς τους στεναχωριόντουσαν, λυπόντουσαν, θύμωναν κλπ. Ένα πέπλο τα κάλυπτε όλα αυτά πολύ καλά, κάτι που οδηγούσε αρχικά στο ότι οι εκδηλώσεις ακόμα και του συναισθήματος της χαράς να είναι φειδωλές. Έμοιαζε σαν να έπρεπε να «σκέφτονται» τι θα έπρεπε να αισθανθούν. Την παραπάνω φράση, αν την διαβάσουμε προσεχτικά, θα διαπιστώσουμε ότι περιέχει μια αντίφαση. Μιλάει δηλαδή για το ότι σκεφτόμαστε πώς θα αισθανθούμε. Πόσο εφικτό είναι από άποψη φυσιολογίας; Η σκέψη αποτελεί μια λογική διεργασία και εδράζεται στο αριστερό ημισφαίριο, ενώ τα συναισθήματα δεν απαιτούν κάποια λογική διεργασία και εδράζονται στο δεξί ημισφαίριο.
Μια φυσική συνέπεια των σοβαρών και μετρημένων συναισθηματικά γονέων, είναι ότι τα παιδιά τους, δεν είναι σε επαφή με τα συναισθήματα τους και να δυσκολεύονται ακόμα και να τα κατονομάσουν. Ουσιαστικά το μήνυμα που έπαιρναν τα παιδιά των γονέων αυτών ήταν ότι τα συναισθήματα δεν είναι “αποδεκτά” και συνεπώς δεν πρέπει να εξωτερικεύονται. «Όταν χαιρόμαστε, χαιρόμαστε με μέτρο και όταν στεναχωριόμαστε δεν το δείχνουμε γιατί αν το δείξουμε θα καταστρέψουμε όσους είναι δίπλα μας». Αυτό είναι ένα ακόμα μήνυμα που μας μετέφεραν οι παλιότερες γενιές.
Το κόστος όλων αυτών για εμάς στην ενήλικη ζωή μας, αρκετά μεγάλο. Η καταπίεση των συναισθημάτων μας σε παιδική ηλικία ίσως μας έχει οδηγήσει στο να θεωρούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, αυτού που εκδηλώνει τα έντονα συναισθήματα, μη αποδεκτό. Συνεπώς, κάτι που θεωρείται μη αποδεκτό θα πρέπει να «φιμώνεται» και να σιωπά. Όταν όμως δεν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας στην ολότητα του, τον αγαπάμε άραγε και του δίνουμε αυτό που αξίζει;
Πηγή: kritikou-healthpsy.gr
