Της Σοφίας Ξανθοπούλου
«Μαμά, θα παντρευτώ το Θοδωρή». Να κάνεις ό,τι θες αγάπη μου. Αυτό που θες εσύ. Οχι εγώ. Εσύ. Εσύ, που είσαι τόσο υπέροχη και ευαίσθητη. Που υπερασπίζεσαι με τον τρόπο σου όποιον βλεπεις ότι «αδικείται», που έχεις επιμονή και φαντασία. Που είσαι ένα παιδί όλο χαρά σαν το όνομά σου. Που πετάς σαν τ” αεροπλάνα που λατρεύεις και που σε περιμένουν αύριο για μια έκπληξη γενεθλίων!
Όταν τρέχεις στην αγκαλιά μου, δεν ξερω πώς να στο πω, είναι σαν να με λούζει ο Θεός με ζάχαρη. Ναι ναι, το ξέρω, ότι η ζάχαρη δεν κάνει καλό. Ααααα, σαν πολλά να μου έμαθες εσύ!
Εσύ με έβαλες στην κουζίνα και ήδη είμαι άξια εκπρόσωπος της μπισκοτοοικουμένης. Τα καταφέρνω λες «και στα μάφινς μαμά, τα υγιεινά!».
Αγαπάς. Αγαπάς το διπλανό σου. Σκέφτεσαι για ώρα τον κύριο που είδες να κοιμάται σε χαρτόκουτο. «Γιατί κοιμάται εκεί μαμά; Να του πω να έρθει μαζί μας;».
Δίνεις. Δίνεις αυτό που έχεις εσύ και δεν έχει κάποιος άλλος. Αποχωρίστηκες πολύ εύκολα το σακουλάκι με τις πατατούλες σου για να τις φάει ο κύριος στο..παγκάκι.
Επιμένεις και κατά βάθος μου αρέσει. Και πόσα πράγματα θυμάσαι! Πόσες λεπτομέρειες για τα παράξενα εκείνα λουλουδάκια που είδες στην εξοχή και το νανούρισμα που έγραψα μόνη μου λίγες μέρες αφότου γεννήθηκες και σκόρπισες χαρά στην ψυχή μας.
Δείχνεις το απαγορευτικό σήμα για το κάπνισμα στον μπαμπά σου και παίρνεις το αυστηρό σου ύφος, το λατρεμένο. Άλλωστε, μόνο εσύ ξέρεις πολύ καλά και μας ενημερώνεις ότι θα γεμίσουν τα πνευμόνια…κατσαρίδες μπλιάχχχχχχχ!
Τι ωραία που ήρθες και με έβαλες στη θέση μου. Κάθε μέρα αυτολογοκρίνομαι. Τα βράδια βέβαια ακόμη περισσότερο. Τι δεν έκανα σωστά; Πώς μπορώ να γίνω καλύτερη;
Τι πιο υπέροχο από το να σε χαζεύω που κοιμάσαι;
Ονειρέψου. Αύριο θα πετάξουμε χωρίς εισιτήριο…
