Αγάπη μου,
Ξύπνησες πάλι, στις 5πμ, και με χρειάζεσαι. Σε πήρα από την κούνια σου, σε κράτησα και βημάτιζα πάνω κάτω στο κρύο πάτωμα μέσα στο σκοτάδι και με κοίταξες, ήσυχη, ξύπνια, με τα δακρυσμένα ματάκια σου. Σαν να περίμενες κάτι. Και τότε θυμήθηκα. Σήμερα είναι τα πρώτα σου γενέθλια και τώρα ακριβώς είναι η ώρα που γεννήθηκες, η ώρα του χάους. Η στιγμή που τα είχαμε όλα και που παραλίγο να τα χάσουμε όλα.
Η σκέψη εκείνων των ημερών, σήμερα που πάει ακριβώς ένας χρόνος από τότε, κάνει τα πόδια μου να λυγίζουν και κάθομαι στην καρέκλα και τραγουδώ για να νιώσω λίγη ζεστασιά μέσα στο σκοτάδι, όπως έκανα τότε στο νοσοκομείο, όταν ήσουν μόλις μιας ώρας.
«You are my sunshine… (=Είσαι η ηλιαχτίδα μου…)»
Τραγουδάω αυτό το τραγούδι γιατί τότε δεν ήξερα άλλο τραγούδι, δεν ήξερα με ποιον άλλον τρόπο να προστατέψω εσένα και τη μητέρα σου όσο περιμέναμε να συναντήσουμε το πεπρωμένο μας και ήμασταν οι δυο μας, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και ένιωθα τη ζεστασιά της ανάσας σου στο μάγουλό μου.
«My only sunshine… (=Η μόνη μου ηλιαχτίδα…)»
Ακόμα και τώρα, ένα χρόνο αργότερα, εκείνες οι στιγμές είναι τόσο ζωντανές που σχεδόν μπορώ να ακούσω την πλάτη μου να χτυπάει μαλακά στην κουνιστή καρέκλα του νοσοκομείου, ακούω το τρίξιμό της, βλέπω τα εκτυφλωτικά φώτα και τα παράθυρα και τις νοσοκόμες που με κοιτάζουν με προβληματισμένο βλέμμα, προσπαθώντας να με αποσπάσουν, να με καθησυχάσουν.
«You make me happy when skies are grey…(=Με κάνεις χαρούμενο όταν ο ουρανός είναι συννεφιασμένος…)»
Τότε, μόλις είχες γεννηθεί και μπορούσα να νιώσω πόσο δυνατή ήσουν, πόσο δυνατή θα γίνεις. Κι αυτή η δύναμη που εξέπεμπε αυτό το τόσο μικρό κορμάκι σου, ήταν το μόνο που μπορούσε να με κάνει να σκέφτομαι λογικά σε εκείνες τις δύσκολες, μοναχικές ώρες. Τραγουδούσα σε σένα; Τραγουδούσα στη μητέρα σου; Ή μήπως προσευχόμουν;
«You’ll never know dear, how much I love you… (=Δε θα μάθεις ποτέ, γλυκιά μου, πόσο πολύ σε αγαπώ…)»
Τώρα, όπως και τότε, τα ματάκια σου πετάρισαν λες και ξέρεις τι μέρα είναι. Σαν να αναρωτιέσαι αν σε προστατεύω και πάλι.
«Please don’t take my sunshine away. (=Σε παρακαλώ, μη μου πάρεις την ηλιαχτίδα μου.)»
Όμως, σε αντίθεση με τότε, είμαστε εδώ, οι τρεις μας. Ένα χρόνο μετά. Και όσο το σκοτάδι φωτίζει, σε κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου και αποκοιμάσαι και ακούω, ευγνώμων, την μητέρα σου να κουνιέται στον ύπνο της, ασφαλής πια. Ένα χρόνο μετά. Δεν ξέρω αν το ξέρεις, αλλά νομίζω το ξέρεις ότι είσαι ο ήλιος μας και το φεγγάρι και τα αστέρια.
Χρόνια σου πολλά αγάπη μου και σε ευχαριστούμε. Μακάρι να λάμπεις πάντα σαν τον ήλιο και να είσαι δυνατή σαν κεραυνός!
Ο μπαμπάς.
Dan Szczesny
