Της Hλέκτρας Γούζιου

Κοιτώ στο δρόμο μια μητέρα που σπρώχνει κατάκοπη το καροτσάκι με το μωρό της. Χαμογελώ και νιώθω την ψυχή μου να αδειάζει.

Το αναγνωρίζεις αυτό το συναίσθημα; Δεν είσαι η μόνη. Είσαι κι εσύ μια μανούλα με άδεια αγκαλιά.

Στην αρχή δεν το πηρές στα σοβαρά. Έτσι κι αλλιώς ο γιατρός σου είπε ότι ένα φυσιολογικό ζευγάρι πρέπει να προσπαθήσει ένα χρόνο και μετά να αρχίσει να «ψάχνεται». Μετά σκέφτηκες να το προσπαθήσεις λίγο πιο συγκεκριμένα. Πρέπει να ελέγχεις και τις γόνιμες μέρες…»Σίγουρα είναι θέμα χρόνου» είπες και ξεφύσησες.

Και ο καιρός περνούσε και…τίποτα! Άρχισες να έχεις αγωνία και οι εξετάσεις δεν άργησαν. Από μια απλή εξέταση αίματος ως τη σαλπιγγογραφία. Βγήκαν κάποια αποτελέσματα, τίποτα το ιδιαίτερο. Και μετά η αγωνία έγινε άγχος…»κι εγώ πότε θα γίνω μάνα?»

Γύρω σου βλέπεις φίλες και συγγενείς να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά και νιώθεις σαν ο χρόνος να έχει παγώσει για σένα. Πως είναι δυνατόν όλοι να προσχωρούν κι εσύ να στέκεσαι ακίνητη;

Ύστερα αρχίζει ο περίγυρος «άντε, τι περιμένετε και δεν κάνετε ένα παιδί; έτσι θα μείνετε;» λες και δεν το θες, αλλά τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Κι αυτά που λένε πληγώνουν. Τα λόγια πονούν πιο πολύ…

«Μόλις ξε-αγχωθείς, αμέσως θα μείνεις έγκυος». Ναι σωστά! Να μην ξεχάσεις να πατήσεις εκείνο το κουμπί που γραφεί «NO STRESS». Μόνο που τα πρώτα -άντα αρχίζουν να φεύγουν και το κουμπί δε λειτουργεί.

«Εμένα μια γνωστή μου…»αρχίζει να σου λέει και μια δήθεν φιλενάδα, που στην πραγματικότητα δε ζήτησες τη γνώμη της, ούτε θέλεις να ακούσεις για άλλο ένα θαύμα που μια γνωστή της έμεινε έγκυος φυσιολογικά κι ας έκανε 10 εξωσωματικές.

Και για να είμαστε ειλικρινείς, ούτε κι εσύ η ίδια δεν ξέρεις τι θέλεις να ακούσεις από φίλους και συγγενείς. Ίσως θες να σου πιάσουν το χέρι και να σου πουν «θα είμαι δίπλα σου ότι κι αν γίνει» ή «προσεύχομαι για σένα».

Τα βράδια κλαις στα κρυφά. Δε θέλεις να σε δει κανείς και να ξέρει τι περνάς γιατί θες να φαίνεσαι δυνατή.

Καμία φόρα, ένα δάκρυ κυλά και τη μέρα. Όταν βλέπεις ένα μωρό ή μια έγκυο. Κι εκείνη η έγκυος συνάδελφος που συνέχεια παραπονιέται για τη δύσκολη εγκυμοσύνη που περνάει…τι δε θα δίνες να “χεις κι εσύ αυτή τη στρογγυλή κοιλίτσα.

Άλλη μια φίλη-μαμά, που ξέρει την κατάσταση, αναρωτιέται τι το θες το παιδί γιατί δε μπορείς να καταλάβεις τις ευθύνες και τα νεύρα. Ας είχες παιδί, να είχες και ευθύνες και νεύρα.

Έτσι κι αλλιώς νεύρα έχεις. Και θυμό έχεις! Θυμό προς αυτούς που δε σε καταλαβαίνουν. Θυμό και προς εκείνον, που άργησε 2-3 χρονιά να κάνει εξετάσεις μόνο και μόνο για να ανακαλύψετε ότι εκείνος έχει το πρόβλημα ενώ εσύ έχεις ξοδέψει τη φαιά ουσία σου σε γιατρούς και εξετάσεις. Θυμώνεις για εκείνο το γιατρό που πήγες, είδε την απελπισία στα μάτια σου και θέλησε να σε εκμεταλλευτεί. Σου πουλάει ωάρια, σπερματοζωάρια και εξωσωματικές σε πολύ προσιτές τιμές. Όχι πως δεν θα κάνες τα πάντα για το αγέννητο παιδί σου, αλλά θες έναν γιατρό-άνθρωπο, όχι μεγαλέμπορο αγάπης.

Τα ρίχνεις λίγο και στις δεισιδαιμονίες! Κάποια σε κοιτούσε με μισό μάτι. Μπορεί να σου έχουν ρίξει και καμία κατάρα η μήπως ο Θεός προσπαθεί να σου πει κάτι και δε σου στέλνει αυτό το παιδί; Ακούς και στις ειδήσεις για εκείνη τη μάνα που πέταξε το μωρό της. Που πας και δίνεις τα παιδιά Θεέ μου;

Και ναι! Ξέρω ακόμα ότι κάθε βράδυ που κλείνεις τα μάτια σου, προσεύχεσαι με όλο σου το «είναι» για ένα μωρό. Το ίδιο κάνεις και το πρωί και όλη σου η ενέργεια πηγαίνει σε αυτή τη σκέψη. Έχεις μπει σε πολλές εκκλησιές της Παναγιάς κι έχεις κάνει τάματα και προσευχές. Ακόμα και εκείνη την εκκλησιά που σου είπαν για κάποιον Άγιο που «χαρίζει» παιδιά.

Θα δίνες τα πάντα. Έχεις ήδη δώσει τα πάντα. Δε σε νοιάζει το τίμημα, όταν ξεκινάς τις εξωσωματικές. Γιατί κάθε φόρα που είχες μια ημέρα καθυστέρηση, έλαμπες ολόκληρη. «Λες να έγινε; Λες αυτή τη φορά να είναι η τυχερή μου;»

Και μόλις έβλεπες την πρώτη σταγόνα, κοιτούσες καλά μήπως είχε γίνει κάποιο λάθος και είναι ροζ και άρα είσαι έγκυος! Κι όταν ερχόταν κανονικά η περίοδος, έβαζες τα κλάματα μόνη σου στο μπάνιο, στα μουγκά. Να μη ακούσει ο άντρας σου και καταλάβει ότι έλπιζες. Δε θα σε καταλάβει. Έσφιγγες τα δόντια και συνέχιζες τη μέρα αγέρωχη. Μόνο το βράδυ σε έπιανε το παράπονο αλλά πείσμωνες «Η επόμενη θα “ναι τυχερή»

Έτσι λες και με τις εξωσωματικές…η επόμενη. Ίσως μάλιστα να είχες και κάνα δυο εγκυμοσύνες και αποβολές. Σε ποιον να πεις ότι νιώθεις σα να πέθανε το μωρό σου; Ότι για σένα δεν ήταν μια αποβολή, ήταν ένας θάνατος. Έτσι το βιώνεις.

Σε ποιον να πεις τις θυσίες που κάνεις; Παίρνεις βιταμίνες, προσέχεις τι τρως, «χτυπάς» καθημερινά ενέσεις (μέρος της διαδικασίας) μόνο και μόνο για να βιώσεις αυτό το θαύμα…τη μητρότητα!

Να κρατήσεις στα χέρια σου το μωράκι σου!

Μπορεί να μη σε ξέρω αλλά δεν είσαι η μόνη.

Δεν ξέρω τι να σου πω γιατί δεν ξέρω τι θες ακούσεις.

Μόνο να ξέρεις ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ!

Προσευχήσου με όλη τη δύναμη της ψυχής σου!

Σου εύχομαι ολόψυχα, σύντομα να λάμπεις από ευτυχία όποιο δρόμο κι αν διαλέξεις!!!

Πηγή: ypernoisis.gr