κείμενο: Ρομίνα Ξύδα
Τέλος παραμυθιού. Η κακιά μάγισσα ψήθηκε στον φούρνο, ο Χανς αγκάλιασε την Γκρέτελ, το δικό τους αύριο θα είναι καλό και το δικό μας καλύτερο. Φιλί καληνύχτας. Παράπονο στα μάτια, «λίγο ακόμη, μαμά, στο κρεβάτι σου» στα χείλη. Σιωπή κι ύστερα κεραυνός:
«Τι είναι η ψυχή των πραγμάτων, μαμά;»
Πώς το εξηγείς αυτό σ’ ένα τετράχρονο; Γιατί εσύ δεν το σκέφτηκες ποτέ; Και στην τελική αν το μυαλό σου είναι φτωχό γιατί κανείς από τους «σοφούς» που γνώρισες δεν μπήκε στον κόπο να σ’ το επισημάνει; Μυαλό βομβαρδισμένο: από μεταφορές, παρομοιώσεις, εικόνες παραμυθιών και μια φτωχή πραγματικότητα που το έμαθε ν’ αποστηθίζει και να παπαγαλίζει κλισέ αποφθέγματα και ακίνδυνες απαντήσεις στα ζόρικα της ζωής. Μυαλό μικροσκοπικό, ανίκανο να τρυπώσει στο απέραντο φαντασιακό σύμπαν ενός παιδιού.
Μυαλό αποσβολωμένο από τις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής, αποβλακωμένο από την αγωνία της επιτυχίας, ελαφρύ σαν τσόφλι αυγού. Μυαλό κότας, αντιμέτωπο με εκείνο ενός τετράχρονου σοφού. Η ψυχή των πραγμάτων, αγόρι μου, είναι ένα κοριτσάκι που ζούσε κάποτε σ’ ένα μεγάλο σπίτι στο δάσος με πολλά πολλά παιχνίδια. Μια μέρα, το σπίτι στο δάσος πήρε φωτιά και όλα της τα παιχνίδια έγιναν στάχτη. Οι γονείς της δεν είχαν λεφτά να της πάρουν άλλα.
Η ψυχή των πραγμάτων στην αρχή ήταν πολύ λυπημένη, αλλά με τον καιρό άρχισε να ανακαλύπτει τη χαρά αλλού. Δίπλα στα λουλούδια που τα έβλεπε να μεγαλώνουν, απέναντι από τη θάλασσα που την κοιτούσε ν’ αλλάζει χρώματα, μέσα στις φωλιές των πουλιών που τη νανούριζαν κάθε βράδυ. Με τον καιρό, στην ψυχή των πραγμάτων δεν άρεσαν πια τα παιχνίδια, αλλά η ζωή, οι βόλτες, τα παγωτά, το νερό, τ’ αστέρια, ο ήλιος, το φεγγάρι, τα φιλιά, οι αγκαλιές.
Δεν την ένοιαζαν πλέον τα πράγματα, γιατί ήξερε πως κάποια μέρα μπορεί να καούν, να χαλάσουν, να σπάσουν, να χαθούν. Έτσι, η ψυχή των πραγμάτων κατάλαβε ότι όσα κάποτε την έκαναν χαρούμενη, στην πραγματικότητα την κρατούσαν φυλακισμένη μέσα σε μια ψεύτικη ευτυχία και πέταξε πάνω από αυτά. Τώρα πια ήταν πραγματικά ελεύθερη… «Εσύ είσαι ελεύθερη, μαμά;»«Μόνο όταν είμαι δίπλα σου, μικρέ μου πρίγκιπα. Μόνο τότε…»
