Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για τον ελληνικό σχολιασμό των προσπαθειών των Ελλήνων και Ελληνίδων στους Ολυμπιακούς Αγώνες και αναρωτιέται το αυτονόητο: τι διδάσκονται τα παιδιά απ” αυτούς τους Αγώνες;
Το πρώτο 10ημερο αυτών των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία για μένα. Το έζησα από απόσταση, σε διακοπές, μακριά από τα δημοσιογραφικά γραφεία και την υποχρέωση του live update και της προσήλωσης στην λεπτομέρεια της δημοσιογραφικής κάλυψης του κορυφαίου γεγονότος του αθλητισμού. Μ” έναν τρόπο ξανάγινα αυτό που υπήρξα περίπου 2,5 δεκαετίες πίσω, ο φίλαθλος που παρακολουθεί από απόσταση την ιστορία να γράφεται. Κι εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία προκειμένου να το δω όλο αυτό που συμβαίνει κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων από μια άλλη οπτική γωνία: εστίασα γύρω μου, στον περίγυρό μου και στο περιβάλλον μου, σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, για να δω πώς “γράφουν” οι ελληνικές παρουσίες στην ελληνική κοινωνία. Προσπάθησα να ακούσω, με την αγωνία να διαπιστώσω αν τα μηνύματα που στέλνουν οι αθλητές και οι αθλήτριες με τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες φτάνουν στους Ελληνες όπως θα ήθελαν, όπως θα ήθελα, όπως θα ευχόμουν να φτάνουν. Κι επειδή με νοιάζουν πρώτα τα παιδιά, αυτό το τελευταίο 10ημερο με βρήκε να παρατηρώ τους πιτσιρικάδες και τις πιτσιρίκες που βρίσκονταν γύρω μου, για να δω τι ερεθίσματα παίρνουν, πώς τα παίρνουν, πώς τα δέχονται, τι κάθεται τελικά στο κεφάλι τους.
Θα μπορούσα να αναφέρω αμέτρητα παραδείγματα, αφού η παραλία βοηθά να συλλέξεις πολλά. Δεν έχει όμως νόημα αυτό, διότι δεν γυρεύω να φτιάξω ένα κείμενο γεμάτο από ελληνικά ανέκδοτα, μ” όλους αυτούς που καμώνονται ότι κατέχουν τη σκοποβολή, τους κρίκους, την ανοιχτή θάλασσα, το επί κοντώ, το πόλο, το άλμα εις μήκος ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρουν ούτε την ορθογραφία των αθλημάτων και των αγωνισμάτων. Και αυτό ακριβώς είναι το νόημα: ο τρόπος που δέχεται η ελληνική κοινωνία τα ερεθίσματα των Ολυμπιακών Αγώνων είναι μια εξήγηση για την σημερινή Ελλάδα και τις περιπέτειές της, την δυστυχία μας. Κι εκεί ακριβώς κρύβεται το πιο στενάχωρο από όσα συμπέρανα στη διάρκεια αυτού του 10ημέρου. Αυτή την εποχή τους πιτσιρικάδες και τις πιτσιρίκες μας θα “πρεπε να τα βάζουμε να παρακολουθούν ολομόναχοι Ολυμπιακούς Αγώνες, μακριά από τον οικογενειακό και τον κοινωνικό περίγυρο, με την τηλεόραση στο mute και με πολύ επιλεκτική περιήγηση στα media και τα social media. Σ” αυτούς που καταλαβαίνουν, που αντιλαμβάνονται τον προβληματισμό μου δεν χρειάζεται επιπλέον ανάλυση. Στους υπόλοιπους θέλω να πω μόνο αυτό: δεν είναι οι αγώνες, δεν είναι οι Ολυμπιονίκες η επιρροή προς τα παιδιά σας και τα παιδιά που βρίσκονται γύρω σας. Είστε πρωτίστως εσείς. Εσείς και αυτοί που βρίσκονται γύρω απ” τα παιδιά σας. Από τους “ειδικούς” της δημοσιογραφίας και – κυρίως – από εσάς είναι που περιμένουν την ανάλυση, και, τελικώς, διαμορφώνουν άποψη τα παιδιά.
Δεν αρκεί να πάρει μετάλλιο η Κορακάκη για να εμπνευστεί, να παρακινηθεί και να οραματιστεί το παιδί, ειδικά αν βλέπει τους Αγώνες με ηχητική υπόκρουση τα “σιγά μωρέ, πόσο κουράζεται αυτή, κάθεται και σημαδεύει, αθλητισμός είναι;”, που έρχονται από σένα ή τον διπλανό σου. Δεν πρόκειται να αναζητήσει μόνο του τη γνώση για τον κόπο που έχει βάλει ο Γιαννιώτης για να φτάνει να βγάζει αυτό το μεγαλείο στον τερματισμό μετά από περίπου 2 ώρες κολύμπι στη θάλασσα, ειδικά αν ακούει εσένα ή τον διπλανό σου να λέει “ρε τον χαζό, δεν χτύπησε πρώτος το χέρι και βγήκε δεύτερος”, ή – πολύ χειρότερα – το “ρε συ τι πίνουν αυτοί για να κολυμπάνε έτσι επί δύο ώρες, φουλ στη ντόπα είναι, θα ανατιναχθούν”, που ακούγεται από όλους τους πονηρούς. Δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα στη ζωή του αν συνεχίσει να ακούει εσένα ή τους υπόλοιπους διπλανούς του να κράζουν κάθε έναν Ελληνα και κάθε μια Ελληνίδα που δεν κατακτά μετάλλιο και να απαξιώνουν προσπάθειες που αποτελούν την κορύφωση πολυετούς προετοιμασίας με κόπους και στερήσεις. Δεν θα προσπαθήσει καν. Ή θα τα παρατήσει αμέσως, όσο εσύ επιμένεις να του δημιουργείς την εντύπωση ότι ο Πετρούνιας χόρεψε απλώς για 2′ λεπτά με τους κρίκους και έγινε χρυσός Ολυμπιονίκης, ή δεν μπορείς να του εξηγήσεις πώς καταφέρνει ένας αθλητής να φτάσει μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πόσο ζόρικη είναι η προσπάθεια που καταβάλει καθημερινά, τι κόπους και πόσες θυσίες χρειάζεται να κάνει για να φτάσει μέχρι εκεί, πόσο μάλλον για να κατακτήσει και μετάλλιο.
Σκέψου το λίγο σοβαρά: σε κοιτάζει ο πιτσιρικάς σου να χαϊδεύεις την ολίγων ή πολλών μηνών κύησης κοιλιά σου, πάνω που έχεις τσαλακώσει το θερινό μεσημεριανό σου και χαϊδεύεις το ποτήρι της μπύρας για να παγώσει το χέρι σου και να του λες “εγώ θα σου πω πώς τα κατάφερε ο Πετρούνιας” ή “εγώ θα σου εξηγήσω γιατί απέτυχε ο Φιλιππίδης”. Και έπειτα ακούει την κενολογία σου, μπολιασμένη με διάφορες ανακρίβειες που έχεις κρατήσει από την junk food ψηφιακή ενημέρωσή σου και αλατισμένη από ένα σωρό κουταμάρες που άκουσες από διάφορους στην τηλεόραση. Μετά από όλα αυτά, έχει παρακινηθεί ο πιτσιρικάς σου για να πάρει στα σοβαρά τον αθλητισμό; Δεν φαντάζεσαι ότι μάλλον θα γίνει σαν τα μούτρα σου;
Οι σημερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες είναι σπουδαίοι για την Ελλάδα, και ως τέτοιοι θα καταγραφούν, διότι στην πλειονότητά τους οι αθλητές και οι αθλήτριες είναι φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που τα καταφέρνουν στην εποχή της κρίσης. Ολα αυτά τα παιδιά που βρέθηκαν ή βρίσκονται στο Ρίο έχουν προετοιμαστεί στην Ελλάδα της κρίσης. Δηλαδή όχι εύκολα, καθόλου εύκολα. Εχουν κοπιάσει περισσότερο από κάθε άλλη γενιά της προηγούμενης – τουλάχιστον – 20ετίας, διότι έζησαν και προετοιμάστηκαν σε μια χρεοκοπημένη χώρα που δεν έχει λεφτά για ερασιτεχνικό αθλητισμό, μαζικό αθλητισμό και πρωταθλητισμό. Στην πλειονότητά τους αυτά τα παιδιά έχουν βάλει στο πετσί τους την πιο άγρια πλευρά της ζωής στον πρωταθλητισμό, διότι τον έκαναν στα χρόνια της μεγαλύτερης φτώχειας στη σύγχρονη ιστορία της πατρίδας τους. Στην πλειονότητά τους αυτά τα παιδιά δεν δοκίμασαν τον πρωταθλητισμό με όραμα την απόλαυση των υλικών και λοιπών προνομίων. Δεν οραματίστηκαν μια θέση αξιωματικού στο στρατό και τα σώματα ασφαλείας, μια άδεια πρακτορείου ΟΠΑΠ, ή ένα πριμ εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Εκαναν πρωταθλητισμό με βασικό στόχο την εμπειρία της παρουσίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με όνειρο το μετάλλιο, όχι το πριμ του μεταλλίου. Αυτά τα παιδιά είναι, στην πλειονότητά τους, σπουδαία παραδείγματα για τα παιδιά σου, δηλαδή ορισμένες από τις καλύτερες επιρροές που θα μπορούσαν να έχουν. Κάνε στον εαυτό σου τη χάρη να βοηθήσεις τα παιδιά σου να μάθουν την ιστορία αυτών των παιδιών. Κάνε τον κόπο να την μάθεις, για να τους τη διηγηθείς σωστά. Ή τουλάχιστον χαμήλωσε τον ήχο και άσε τα παιδιά μόνο να βλέπουν, να μην ακούν. Διαφορετικά πάνε χαμένα, και τα παιδιά σου και τα παιδιά τους.
Οχι, δεν θα γεμίσει η Ελλάδα Ολυμπιονίκες. Βοήθησέ τη όμως να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερους πρωταθλητές. Και, κυρίως, βοήθα το παιδί σου να παραδειγματιστεί σωστά, για να ζήσει καλύτερα. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει Πετρούνιας ή Γιαννιώτης. Είναι όμως απαραίτητο να μη γίνει κοπρίτης, ξερόλας, ο πονηρός του καφενείου, ο τίποτας κι ο πουθενάς. Οχι;
Πηγή: gazzetta.gr
