Ο πανικός και ο τρόμος, ο φόβος, το άγχος, η αγωνία…, συναισθήματα που κατακλύζουν το νεαρό κορίτσι, με κυρίαρχο ερώτημα: «Πως θα το πω στους γονείς μου;»

Είναι γεγονός ότι οι γονείς σπάνια γνωρίζουν για την πρώτη σεξουαλική φορά του παιδιού τους. Ακόμα και αν το έχουν ενημερώσει για την προστασία από τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα ή τις μεθόδους αντισύλληψης, σίγουρα δεν φαντάζονται ότι το δικό τους «κοριτσάκι» θα «πάθει κάτι τέτοιο!». Είναι ένας από τους λόγους που λέμε ξανά και ξανά εμείς οι ειδικοί, ενώ γινόμαστε μάλιστα και κουραστικοί πολλές φορές με την επανάληψη, ότι ο γονιός χρειάζεται να είναι δίπλα στο παιδί του, όχι να είναι «μπροστά» από το παιδί του. Να το ενημερώνει, να το κάνει να τον εμπιστευτεί, να μπορεί να του μιλήσει χωρίς να φοβάται… όσο πιο ώριμη στάση δείχνει εκείνος, τόσο πιο ώριμη στάση θα πάρει πίσω και από το παιδί του. Δεν χρειάζεται η φοβέρα και οι φωνές, απλά μία θετική στάση που ξεκινάει όμως από τις μικρές ηλικίες και όχι ξαφνικά στην εφηβική περίοδο!

Αν λοιπόν μέσα στα προηγούμενα χρόνια έχει γίνει «καλή δουλειά», η αποκάλυψη μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης όσο και αν ξαφνιάσει, στενοχωρήσει ή και τρομάξει ακόμα, θα αντιμετωπιστεί πιο ώριμα και συνειδητά. Αν αντίθετα δεν έχουν χτιστεί βάσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στο γονιό και στο παιδί του, η αποκάλυψη ενός τέτοιου γεγονότος είναι πολύ δύσκολη: «Πως θα μιλήσω στους γονείς μου για την εγκυμοσύνη μου όταν δεν έχω κουβεντιάσει ποτέ μαζί τους για την σεξουαλικότητα και το σεξ;» Αρκετά συχνά δυστυχώς βλέπουμε ως απάντηση να οδηγείται η έφηβη σε βιαστικές και παρορμητικές αποφάσεις, που θα δώσουν άμεση λύση ώστε «να ξεφορτωθεί το πρόβλημα».

Η λύση συνήθως είναι η έκτρωση, με δανεικά χρήματα από μια φίλη ή από τους γονείς του αγοριού, που θα οδηγήσουν σε έναν γιατρό αμφιβόλου εμπιστοσύνης, ώστε να «γίνει η δουλειά» και κανείς να μην καταλάβει τίποτα. Βέβαια, οι συναισθηματικές επιπτώσεις μιας τέτοιος επιλογής είναι πολύ σοβαρές, αφήνοντας τον απόηχό τους ακόμη και για μια ζωή.
Όταν λοιπόν η έφηβη μάθει ότι είναι έγκυος θα πρέπει να απευθυνθεί στους γονείς της και αρχικά στην μητέρα της. Χρειάζεται να βρει το θάρρος να μιλήσει για αυτό που της συμβαίνει, όσο και αν την φοβίζει ή την κάνει να ντρέπεται.

Είναι σημαντικό να αναζητήσει την βοήθειά της, όχι μόνο στην πρακτική πλευρά, του τι θα κάνει με το παιδί, αλλά και στην ψυχολογική. Το να κρυφτεί και να το αντιμετωπίσει μόνη της θα επιδεινώσει μια κατάσταση, που ήδη από μόνη της είναι πολύ δύσκολη.

Εξάλλου όταν ο γονιός αγαπάει πραγματικά το παιδί του θα σταθεί δίπλα του και θα το στηρίξει, επιλέγοντας αυτό που είναι καλύτερο για την υγεία του και την ζωή του. Και δεν είναι λίγες εκείνες οι περιπτώσεις που οι γονείς συμπεριφέρονται διαφορετικά από αυτό που η έφηβη φαντάζεται, και προσπαθούν να είναι κοντά της προσφέροντας ότι καλύτερο μπορούν.

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή