Της Ρομίνας Ξύδα,

Κάνε εικόνα την είδηση “πέταξαν μωρό δύο ημερών σε φωταγωγό πολυκατοικίας”

 Αισθάνεσαι παγωμένος, ξαφνιασμένος, σοκαρισμένος, αποπροσανατολισμένος από την σκληρότητα αυτού του κόσμου.Κοίταξε το. Είναι ακόμη εκεί, κουβαριασμένο μέσα στην τρέλα της “μάνας” του, απογυμνωμένο από κάθε ίχνος αγάπης, καταδικασμένο να κουβαλάει για μια ολόκληρη ζωή στην πλάτη και την ψυχή του, τις αδιόρατες πληγές της είδησης πως όταν γεννήθηκε αντιμετωπίστηκε σαν ένα σκουπίδι. Άκουσέ το. Κλαίει. Όχι για το “τώρα του” αλλά για το “μετά του”. Για όλες εκείνες τις στιγμές όπου εσύ θα έχεις πλέον ξεχάσει αλλά εκείνο θα θυμάται, αναμνήσεις σαν παλιά σπασμένα κόκαλα που ξαναπονούν με την πρώτη αλλαγή του καιρού.

Ίσως και να μην γνωρίζεις ότι δεν είναι το πρώτο, ίσως και να μην θέλεις να πιστέψεις ότι δεν θα είναι το τελευταίο. Ίσως να ήρθε η στιγμή να μάθεις πως την τελευταία εικοσαετία πάνω από ένα εκατομμύριο τέτοια παιδιά, παιδιά όχι “ενός κατώτερου θεού” όπως μοιρολατρικά θέλεις να πιστεύεις, αλλά παιδιά “δύο κατώτερων θνητών”, βρήκαν καταφύγιο στο Χαμόγελο του Παιδιού. Σου φαίνονται πολλά; Λάθος. Κοίτα γύρω σου. Υπολόγισε την απάθεια του διπλανού σου, πρόσθεσε τις κάλπικες υποσχέσεις εκείνων που σε κυβερνούν, πολλαπλασίασε τα με την τρέλα που επικρατεί γύρω σου και θα δεις ότι δεν είναι πολλά.

Γνωρίζεις το μωρό που οι “γονείς” του το είχαν πεταμένο σε μία παγωμένη πλάκα επειδή δεν… είχαν χώρο να το κοιμίσουν; Ξέρεις εκείνο που επειδή γεννήθηκε άρρωστο εγκαταλείφθηκε κάποιο βράδυ στα σκαλοπάτια μιας πολυκατοικίας; Έχεις ακούσει για τα μαρτύρια που περνούσε κάποιο τρίτο στα χέρια της σχιζοφρενούς μάνας του ή για την σεξουαλική κακοποίηση που βίωσε κάποιο τέταρτο από τον “άρρωστο” πατριό του; Αν όχι, τότε είναι βέβαιο πως δεν έχεις επισκεφθεί ποτέ κάποιο από τα σπίτια του Χαμόγελου. Εκεί, όπου οι ιστορίες τέτοιων παιδιών δεν αποτελούν τις εξαιρέσεις αλλά τον κανόνα της θλιβερής μας κοινωνίας, αυτής που σήμερα “ποινικοποεί” το εκπληκτικό έργο του Κώστα Γιαννόπουλου πετώντας του στα μούτρα, αντί για ένα μεγάλο “ευχαριστώ”, το εκκαθαριστικό σημείωμα του ΕΝΦΙΑ επάνω στο οποίο αναγράφεται το πόσο των 57.313,31 ευρώ.

Δεν ξέρω αν τόσα λείπουν στον κύριο Τσίπρα και στην υπόλοιπη παρέα του, η οποία όλο το προηγούμενο διάστημα διαβεβαίωνε τον κύριο Γιαννόπουλο ότι θα γίνει προσπάθεια να ρυθμιστεί νομοθετικά η απαλλαγή από φόρους για τις οργανώσεις που προσφέρουν ουσιαστικό έργο. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι το «Χαμόγελο» δεν λαμβάνει καμία κρατική χρηματοδότηση και πως κάθε ένα ευρώ φορολογίας θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να σωθούν παιδιά. Ακούτε, κύριοι της αριστερής κυβέρνησης και των φασιστοειδών αντιλήψεων; Παιδιά! Σας λέει κάτι αυτή η λέξη; Υπήρξατε άραγε ποτέ ή αποτελείτε μεταλλαγμένα όντα, ανίκανα να παίξουν οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι πλην από εκείνο της εξουσίας; Που στο διάολο πήγαν οι αντιλήψεις σας περί ισότητας, αλληλεγγύης, μπέσας, ανθρωπιάς; Ποιο τρενάκι του τρόμου τις κομμάτιασε; Ποια τραμπάλα τις τσάκισε; Ποια τσουλήθρα τις ισοπέδωσε;

Τώρα, κάνε ξανά εικόνα την είδηση “πέταξαν μωρό δύο ημερών σε φωταγωγό πολυκατοικίας”,  στάσου όρθιος, και βρες το κουράγιο να πεις δυνατά σ” αυτό το μωρό: “Δεν θα βρεις ποτέ ένα σύστημα, μια ιδεολογία που να μπορέσει να αλλάξει τις καρδιές των ανθρώπων, ιδίως εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία… Κι όταν σου λένε “σ” εμάς είναι αλλιώς”, εσύ να τους απαντάς: Ψεύτες!”

Πηγή: protothema.gr