• Πού είναι η στολή για το βράδυ;
• Στην αποθήκη στην αυλή την έχω βάλει πάνω στα δώρα. Έτοιμα είναι και αυτά, τυλιγμένα και στολισμένα.
• Η περούκα και η άσπρη γενειάδα;
• Εκεί είναι και αυτές, χριστιανέ μου!
• Θα μου κάνει λες το παντελόνι; Πέρσι με στένευε…
• Ε, για λίγο θα φορέσεις τη στολή. Τι πειράζει αν σου είναι λίγο στενή… Το θέμα είναι να μην σε καταλάβουν τα παιδιά.
• Θα βγω κάποια στιγμή στην αυλή και εσύ θα σβήσεις όλα τα φώτα.
• Ξέρω, ξέρω… θα αφήσω μόνο τα λαμπάκια του δέντρου. Πριν μπεις όμως μέσα με τα δώρα, θα χτυπήσεις δυνατά την πόρτα… θα είναι το σύνθημα, εντάξει:
• Σςςςς….. έρχονται….

 Οι συνωμότες μιλούν σιγανά να μην ακούσουν τα παιδιά και διευθετούν τις τελευταίες λεπτομέρειες της εμφάνισης του Άι Βασίλη που κατ” άλλους είναι πέρα για πέρα φανταστική. Εμείς όμως την κάνουμε πραγματικότητα, σκηνοθετώντας και ζωντανεύοντας το μύθο του Άι Βασίλη κάθε χρόνο. Ερασιτεχνικά ομολογώ, αλλά με πολλή αγάπη και λαχτάρα να δούμε τα ματάκια τους να λάμπουν από ανείπωτη χαρά.

Όλα είναι πανέτοιμα για την μεγάλη επίσκεψη. Δέντρο στολισμένο και παραφορτωμένο με λαμπάκια και χρυσόσκονη, παντού κρέμονται στολιδάκια χριστουγεννιάτικα, αγγελάκια και κόκκινα καλτσάκια όλων των μεγεθών, διάχυτη η μυρωδιά από τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες. Το τραπέζι στολίζουν τα πολύχρωμα, καραμελένια μπισκοτόσπιτα που φτιάξαμε πριν λίγες μέρες και γιορτινά τραγούδια ακούγονται από το πρωί. Ο μπαμπάς έχει επιλέξει το κατάλληλο ρεπερτόριο με τις αξεπέραστες φωνές των Frank Sinatra, Dean Martin και Doris Day. Τζάκι δεν διαθέτουμε, αλλά το καλοριφέρ κάνει καλή δουλειά και κρατά το σπίτι ζεστό και χουχουλιάρικο. Ούτε χιόνι διαθέτει το σκηνικό, αλλά τα κολλημένα μπαμπακάκια στα τζάμια μας ξεγελούν φευγαλέα ότι έξω χιονίζει.

Έχει βραδιάσει από ώρα, η γαλοπούλα ψήνεται και τα παιδιά αρχίζουν και ρωτούν επίμονα πότε θα έρθει ο επίτιμος επισκέπτης. «Ακόμη; Δεν θα μας φέρει τα δώρα; Γιατί αργεί; Έχει πολλή δουλειά, μαμά;». Οι συνωμότες διασταυρώνουν τα βλέμματα τους με νόημα. Έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή. Η κάμερα είναι έτοιμη στημένη για να αποθανατίσει το έργο που θα παιχτεί σε λίγο. Γεμίζουμε μια κούπα γάλα και ένα πιατάκι με μπισκότα, κέρασμα για τον Άγιο που θα είναι σίγουρα πεινασμένος και διψασμένος από το ταξίδι. Τα ίδια τα παιδιά τα ακουμπούν με ευλάβεια στο τραπεζάκι του σαλονιού. Η μικρή τακτοποιεί το Άγιο Βρέφος και τα ζώα στη φάτνη, ο αδερφός της φτιάχνει ένα στολίδι στο δέντρο που φαίνεται ότι ξέφυγε από τη σωστή του θέση. Όλα πρέπει να είναι στην εντέλεια!

Ο μπαμπάς ξεγλιστρά κρυφά έξω από το σπίτι. Δεν τον κατάλαβαν ούτε φέτος ότι «εξαφανίστηκε». Ξαφνικά ακούγονται δυνατά χτυπήματα στην πόρτα της κουζίνας. Το σύνθημα! Σβήνουμε όλα τα φώτα, αφήνοντας τα λαμπάκια του δέντρου να φωτίζουν αχνά το χώρο. Με μια γρήγορη κίνηση πατάω το rec στην κάμερα και τρέχουμε να κρυφτούμε πίσω από τον καναπέ, γιατί υποτίθεται ότι ο Άι Βασίλης μπαίνει στο σπίτι όταν όλοι κοιμούνται για να μην τον δει κανένας. Σςςςς… ησυχία!

«Μαμά έρχεται ο Άι Βασίληηηηης!!» Κάνουμε απόλυτη ησυχία, ακούγεται η πόρτα που ανοίγει, τα βαριά βήματα διακόπτουν την ησυχία και τις παιδικές ανάσες που γίνονται όλο και πιο γρήγορες, όλο και πιο κοφτές από την ένταση των στιγμών. Ξεπροβάλλει στο μισοσκόταδο η κόκκινη φιγούρα. Είναι σκυφτός ο Άγιος, προφανώς λόγω του βάρους του μεγάλου σάκου του και όχι για να μην γίνει η αποκάλυψη της αλήθειας. Περνά από μπροστά μας σιγά σιγά, στέκεται μπροστά στο δέντρο και εναποθέτει τα δώρα με προσοχή και τάξη κάτω από το δέντρο, μάρτυρας και αυτό της μεγαλειώδους αυτής επίσκεψης.

Κοντοστέκεται κοιτά γύρω, εμείς λουφάζουμε ακόμη περισσότερο. Όχι, δεν πρέπει να μας δει, δείχνει λίγο κουρασμένος, ακουμπά στο μπράτσο του καναπέ να πάρει μια ανάσα. Τόσο κοντά μας… Τα ματάκια των παιδιών έχουν ανοίξει διάπλατα, λες και θέλουν να «ρουφήξουν» τη σκηνή. Τόσες παραδόσεις δώρων έχει κάνει σήμερα, σα να πεινάει κιόλας. Πίνει το γάλα και τσιμπάει από τα μπισκότα. «Μαμά, δεν το έφαγε το μπισκότο!» ψιθυρίζει ο γιος μου. «Αν του είχαμε ένα κομμάτι τιραμισού μια χαρά θα το τιμούσε» σκέφτομαι. Γυρίζει αργά προς την πόρτα και απομακρύνεται με βαριά βήματα. Περνάνε δυο λεπτά και ο «Άγιος» αναχωρεί με βαριά βήματα.

Τυλίγω τα χέρια γύρω από τη μεσούλα τους, αφουγκράζομαι τις καρδιές τους που πάνε να σπάσουν από χαρά και ανυπομονησία και τα χεράκια τους τρέμουν. Είδαν τον Άι Βασιλη από τόσο κοντά! Θέλουν να τρέξουν στα δώρα τους. Τα συγκρατώ για λίγο. Ο «Άγιος» ξεπροβάλλει ξαφνικά πάλι το κεφάλι του από την πόρτα, σηκώνει το χέρι του και χαιρετά με αργές κινήσεις προς το μέρος μας. «Τιιι;;; Μάς πήρε είδηση;;»Αυτή τη φορά γυρίζει και αναχωρεί οριστικά για άλλα σπίτια, για να παραδώσει και άλλα δώρα, για να κάνει ευτυχισμένα και άλλα παιδάκια. Απομακρύνεται οριστικά πια μέχρι να σβήσουν εντελώς τα βαριά βήματα του μέσα στη νύχτα.

Τα παιδιά τρέχουν εκστασιασμένα προς το δέντρο, αρπάζουν τα δώρα τους. Είναι άραγε αυτό που ζήτησαν από τον Άγιο; Ουρλιάζουν από χαρά, αλλά πιο πολύ χαίρονται γιατί είδαν με τα μάτια τους τον Άι Βασίλη που ήρθε στο σπίτι μας. «Μπαμπάαααα, ήρθε ο Άι Βασίλης!!» φωνάζουν στον μπαμπά που έχει γλιστρήσει πάλι μέσα στο σπίτι πριν ανάψουν τα φώτα και πάλι. «Αλήθεια; Ααααα…. Εγώ δεν τον είδα…» τους απαντά με προσποιητή απογοήτευση.

Λένε ότι ίσως να μην είναι καλό να πιστεύουν στον Άι Βασίλη, σε κάτι που δεν υπάρχει τελικά και ότι είναι μεγάλη απογοήτευση όταν μαθαίνουν την αλήθεια αργότερα. Δεν ξέρω τι είναι σωστό από παιδαγωγικής απόψεως. Ξέρω όμως σίγουρα ότι κάθε άνθρωπος μικρός ή μεγάλος δικαιούται να ζήσει το παραμύθι του, όσο απίθανο, όσο μη ρεαλιστικό είναι αυτό. Και τα παιδιά μου θέλω να ζουν το δικό τους Χριστουγεννιάτικο παραμύθι με πρωταγωνιστή έναν Άι Βασίλη ολοζώντανο. Ακόμη και εάν μετά από χρόνια υπερασπίζονται με τη λογική του ενήλικα, πως τελικά κατάλαβαν ότι πίσω από την άσπρη γενειάδα κρυβόταν το πρόσωπο του μπαμπά, ευελπιστώ ότι η ανάμνηση της σκηνοθετημένης επίσκεψης του Αγίου στο σπίτι μας θα έχει χαραχτεί γλυκά και τρυφερά στη μνήμη τους, ενώ παράλληλα θα πειράζουν με νόημα τον μπαμπά τους:

«Μα, να έλειπες πάντα όταν ερχόταν ο Άι Βασίλης στο σπίτι μας! Μα, κάθε χρόνο να είσαι τόοοοσο άτυχος, βρε πατέρα!»