Της Λίνας Παπαδοπούλου
Πριν λίγες μέρες, ή τουλάχιστον εγώ τότε το ανακάλυψα έπεσα πάνω σε μια υπουργική απόφαση σύμφωνα με την οποία η χορήγηση υποκατάστατων μητρικού γάλακτος στα νεογνά εντός των νοσοκομείων θα μπορεί να γίνεται μόνο κατόπιν έγγραφης αιτιολόγησης από τον παιδίατρο ή έγγραφης συναίνεσης της νέας μητέρας. Στην περίπτωση που η μητέρα δεν επιθυμεί να θηλάσει, τότε υπογράφει το ειδικό έντυπο, αφού ωστόσο έχει προηγηθεί αναλυτική ενημέρωση από τον παιδίατρο ή τη μαία για τα πλεονεκτήματα και τις ευεργετικές επιδράσεις του μητρικού θηλασμού στην υγεία και στην ανάπτυξη του μωρού, καθώς και στην υγεία της μητέρας.
Μια τεράστια μάχη άνοιξε κάτω από την επίμαχη είδηση μεταξύ μαμάδων που έλεγαν ότι είναι πολύ σωστό που θα υπάρχει ενημέρωση στις μητέρες και άλλων που έλεγαν ότι είναι πολύ σωστή η ενημέρωση αλλά με το να υπογράφει η μητέρα που δεν θέλει να θηλάσει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη της επιλογής της – κι όχι ότι απλώς ενημερώθηκε- είναι σαν να απασχολεί την πολιτεία η μητέρα που δεν επιθυμεί να θηλάσει και όχι η ενημέρωση καθαυτή. (Είναι μια μεγάλη συζήτηση και αυτή). Η διαφωνία εξελίχθηκε σε καυγά όπου οι μητέρες που δεν επιθυμούσαν να θηλάσουν κρίθηκαν από τις υπόλοιπες ανεύθυνες, άκαρδες κ.λ.π.και διαβάζοντας τους χαρακτηρισμούς και τα σχόλια μαμάδων πραγματικά στενοχωρήθηκα. Ωστόσο νομίζω πως ο θηλασμός είναι μια προσωπική υπόθεση και απόφαση που δεν πρέπει να κρίνει κανείς, παρά μόνο η μητέρα.
Η δική μου ιστορία θηλασμού
Ενώ ακόμα ήμουν έγκυος διάβαζα τα πάντα περί θηλασμού. Είχα σκοπό να θηλάσω, και θα το κατάφερνα με κάθε τρόπο – τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Η θεωρία των γιαγιάδων και μαμάδων που γεννούσαν κάτω από τα δέντρα μέσα στα χωράφια και η ψευδής εικόνα ότι το μωρό από τη φύση του βεντουζώνεται πάνω στο στήθος και όλα πάνε καλά, είχε δημιουργήσει στο μυαλό μου την πεποίθηση ότι ο θηλασμός είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου.
Σε όλες αυτές τις ιστορίες που είχα πλάσει στο μυαλό μου είχαν συντελέσει και όλες εκείνες οι μαμάδες, που δεν ξέρω γιατί το κάνουν αλήθεια, περιέγραφαν εδώ κι εκεί τη γέννα σαν ένα μαγικό ταξίδι και το μωρό σαν ένα ζουληχτό πλάσμα με ροζ πατουσάκια, καμία διαφορά με τη γάτα δηλαδή. Τον δε θηλασμό μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Και όντως δεν την ξέχασα, με την κακή έννοια.
Εντελώς διαλυμένη από τον τοκετό που κράτησε αρκετές ώρες, δεν χρειάζεται καν να μπω σε λεπτομέρειες, άκουσα από μαίες και ειδικούς διαφορετικές συμβουλές, άλλες απόψεις σχετικά με τον θηλασμό και κυριολεκτικά τα έχασα. Μου έδειχναν πως να το κρατάω, τα χέρια μου πιάνονταν, το μωρό άρπαζε τη θηλή και πονούσα τόσο πολύ που ήθελα να ουρλιάξω. Συχνά προκειμένου να το απομακρύνω από πάνω μου, του κρατούσα ελαφρά τη μύτη για να αναγκαστεί να ανοίξει το στόμα του και να το αλλάξω στήθος. Το λες και απαράδεκτο. Το κεφάλι μου γέμισε από άχρηστες πληροφορίες για σκόνες, μπιμπερό, κρέμες από λανολίνη και παντού υπήρχε μια διάθεση ότι δεν τρέχει τίποτα αν το παιδί πάρει και συμπλήρωμα σκόνης. Με λίγα λόγια άρχισα να καταλαβαίνω πως η παραμυθούπολη του «θηλάζω σαν να κάνω ποδήλατο» ευδοκιμούσε μόνο σε άρθρα περιοδικών και στην πραγματικότητα ο θηλασμός ήταν το μεγαλύτερο μανίκι που έζησα ποτέ μου. Μεγαλύτερο και από τον τοκετό.
Όταν πήγαμε στο σπίτι άρχισε ο μεγάλος γολγοθάς.
Πολλές μαμάδες, γιατί από τις ειδικούς δεν είδα χαίρι, μου πρότειναν να αντλώ γάλα από το θήλαστρο ώστε να υπάρχει έτοιμο σε μπιμπερό προκειμένου το μωρό να πίνει μητρικό γάλα αλλά να μην περνάω κάθε φορά τα μαρτύρια του τάνταλου. Ωστόσο, αν και το δοκίμασα, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά το μωρό πίνοντας από το μπιμπερό δεν «δεθεί μαζί μου» αν δεν θηλάσει αφού έχουν γραφτεί παιάνες για το δέσιμο μωρού μάνας κατά τη διάρκεια του θηλασμού. Μετά όμως σκέφτηκα, με την λίγη λογική που μου είχε απομείνει, πως δεν είναι δυνατόν όλες εκείνες οι μάνες που δεν κατάφεραν να θηλάσουν, που δεν έπρεπε να θηλάσουν για σοβαρούς λόγους υγείας ή που δεν ήθελαν βρε αδελφέ, δεν θα δεθούν ποτέ με το παιδί τους; Και όλα αυτά τα μωρά που τελικά ήπιαν γάλα τις πρώτες μέρες της ζωής τους από το μπιμπερό του διαβόλου είναι μωρά ενός κατώτερου θεού και θα έχουν προβλήματα στο μέλλον; Δηλαδή μήπως να χαλαρώσουν λιγάκι οι υπέρμαχοι του θηλασμού, που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να αγχώσουν τις μητέρες που θέλουν και το παλεύουν;
Επανέρχομαι στην προσωπική μου ιστορία. Άρχισα να αντλώ γάλα με το θήλαστρο. Κόντευα να ξεχάσω ότι έχω στήθος για να γεμίσω με κόπο 40 ml, με αποτέλεσμα να σκέφτομαι ότι δεν γίνεται, δεν έχω γάλα. Όμως δεν ήθελα να τα παρατήσω. Μια άλλη μητέρα μου είπε ότι υπάρχουν μαίες – εκτός μαιευτηρίων – που η δουλειά τους είναι να έρχονται στο σπίτι – όχι βέβαια με το αζημίωτο – για να σου δείχνουν πώς θηλάζεις. Το δοκίμασα και αυτό.
Ήρθε στο σπίτι μου μια κυρία με μια τεράστια κούκλα, σε μέγεθος μωρού και προσπαθούσε με αυτό το άκαμπτο παιχνίδι να μου δείξει πώς θα κρατάω το μωρό. Παράλληλα η συγκεκριμένη κυρία, και εδώ μπορείτε να με χαστουκίζετε μέχρι αύριο το πρωί, είχε φέρει μαζί της και ένα τεράστιο μακρύ μαξιλάρι γεμισμένο με κόκκους ρυζιού που προφανώς θα είχαν συλλέξει από παρθένες λέγοντας προσευχές από ένα μακρινό μέρος του πλανήτη, γιατί ήταν πανάκριβο. Ο σκοπός του μαξιλαριού ήταν να το τυλίγω γύρω από τη μέση μου, ενώ κάθομαι και να ξαπλώνω το μωρό πάνω του και κοντά στο στήθος μου για να μην κουράζομαι. Ούτε αυτό έπιασε γιατί για να φέρω το ειδικό μαξιλάρι στο ύψος που έπρεπε και να «κουμπώσω» το μωρό στη σωστή θέση έπρεπε να είμαι ακίνητη. Αν φταρνιζόμουν, για παράδειγμα, χάναμε την ΣΩΣΤΗ θέση, που έπαιζε να είναι μόνο μία και μοναδική, και το σχέδιο ναυαγούσε. Ευτυχώς το μαξιλάρι δεν πήγε χαμένο γιατί το έχουμε παραχωρήσει στον σκύλο. Να πω κάπου εδώ ότι η σωστή θέση είναι αυτή που σε βολεύει. Σε εμένα δούλεψε η θέση «ξαπλωμένη στο κρεβάτι γυρισμένη στο πλάι, και το μωρό να θηλάζει ήσυχα και εσύ να μην κουράζεσαι».
Τελικά και με τα χίλια ζόρια κατάφερα να θηλάσω 8 μήνες. Σε όλο αυτό το διάστημα έκλαιγα, πονούσα, ήθελα να τα παρατήσω, είχα πέσει σε μία απερίγραπτη απελπισία στην οποία συντελούσε και η επιλόχεια κατάσταση, δεν θα πω κατάθλιψη – γιατί κατάθλιψη δεν πέρασα – και όλα φαίνονταν πιο μαύρα απ’ ότι ήταν. Εννοείται ότι έδινα συμπλήρωμα γιατί το μωρό πεινούσε διαρκώς και δεν του έφτανε το γάλα μου και εννοείται – και το λέω για τις νέες μητέρες – ότι οποιαδήποτε κρέμα του εμπορίου έβαλα στις θηλές μου για να ανακουφιστούν, δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Το μόνο που έπιανε και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα και αναλαμβάνω και την ευθύνη αυτών που λέω, είναι να αφήνετε το στήθος σας χωρίς στηθόδεσμο εκτεθειμένο στον αέρα όλη την ημέρα αν γίνεται (εντός σπιτιού εννοείται). Καταλαβαίνω πόσο άβολο είναι, ειδικά γιατί το στήθος είναι υπερβολικά βαρύ, όμως ήταν ο μόνος τρόπος να μην πληγιάσω και να μπορώ να παρατείνω τον θηλασμό.
Γιατί γράφω αυτό το κείμενο. Για να πω ανοιχτά αυτό που λέμε όλες οι μητέρες που θέλουμε να θηλάσουμε.
Μην κάνετε υστερίες, μην περιγράφετε τον θηλασμό σαν ένα υπέροχο ταξίδι ομορφιάς στα Χόντος Σέντερ. Πείτε ανοιχτά ότι είναι ένα μεγάλο αγγούρι και σταθείτε, οι ειδικοί, δίπλα στις μητέρες με υπομονή, επιμονή και σαφείς πληροφορίες για το τι πρέπει να κάνουν και όχι με τυπωμένες οδηγίες, 1,2,3 γιατί δεν θα συνδέσουμε έπιπλο ΙΚΕΑ, να θηλάσουμε θέλουμε.
Οι ίδιες οι γυναίκες, τώρα, εμείς, ας δείξουμε κατανόηση στις γυναίκες που ΔΕΝ θήλασαν για τους δικούς τους λόγους, που δεν μας αφορούν κιόλας. Δεν είναι κακές μάνες, δεν είναι αδιάφορες, δεν είναι άτυχες επειδή δεν τα κατάφεραν και ούτε ανίκανες. Και πείτε τους, ότι τα μωρά τους δεν θα έχουν κάποιο πρόβλημα έναντι των άλλων, ή ότι δεν θα τις αγαπούν λιγότερο επειδή δεν ήπιαν μητρικό γάλα, γιατί αυτή η υστερία των γυναικών μεταξύ μας είναι τραγική και δεν βοηθά σε τίποτα.
Δεν θα κλείσω τα μάτια στις εταιρίες παρασκευής φόρμουλας. Ποιος μπορεί να πειστεί ότι το γάλα σε σκόνη είναι καλύτερο από το μητρικό. Ουδείς. Απλά ζούμε στην εποχή του γρήγορου φαγητού, των έτοιμων γευμάτων του «δεν προλαβαίνω» και είναι λογικό να μην έχεις την υπομονή να φας όλο αυτό στο κεφάλι. Εγώ λέω να δοκιμάσεις. Απλά. Κι αν δεν τα καταφέρεις, μπράβο σου που προσπάθησες. Είναι το ίδιο.
Έχουμε πολλά στο κεφάλι μας ως μητέρες. Και αυτό δεν λέγεται με προσπάθεια αγιοποίησης της μητρότητας, τα βαριέμαι κιόλας αυτά και δεν τα πιστεύω. Ωστόσο δώστε χώρο στις προσπάθειες που κάνει κάθε μάνα και μην γίνεστε εχθροί μεταξύ σας. Δεν επιτρέπεται να χωρίζονται οι μαμάδες σε αντίπαλα στρατόπεδα για τον θηλασμό. Και μακάρι να ήταν μόνο γι’ αυτόν. Πολλές από εμάς έχουμε μετατραπεί σε μαινάδες που κρίνουν τις υπόλοιπες για το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Ας κοιτάξει η κάθε μία το δικό της παιδί, τον δικό της ρόλο ως μάνα και ας περιορίσουμε την κριτική μας σε πιο αθώα πράγματα, που δεν πληγώνουν, όπως ένα χρώμα μανόν ας πούμε.
Πηγή: themamagers.gr
